Znów obudził go krzyk. Dochodził z sąsiedniego mieszkania. O ile da się to pomieszczenie nazwać miejscem, w którym  można funkcjonować. Smród panoszący się w mieszkaniu był nie do wytrzymania. Jednak po dłuższym czasie przyzwyczaił się. Nie przeszkadzał mu rynsztok. Na zgniłym fotelu leżał wyleniały kot, ciemny z obgryzionym uchem. Wychudzony jak jego pan. Jedynym pożywieniem zwierzęcia były przecież szczury biegające po ulicy nieopodal miejsca zamieszkania.

Zimno. Pada deszcz. Dookoła świat stał się szary i smutny. Nikt się nie uśmiecha. Nikt na nikogo nie patrzy. Wszyscy uciekają przed deszczem. Spoglądając ukradkiem na twarze innych ludzi, mam wrażenie, że nie chcę tu być.

Już wchodząc do szkoły poczułam, że coś jest nie tak, jak powinno. Po pierwsze, panowała zupełna cisza. Przenikała mnie na wskroś, sięgała do samej duszy, zaszczepiając w niej ziarno niepokoju. Aż dzwoniło w uszach. Wzdrygnęłam się lekko, rozglądając się dookoła. Gdzie podziali się wszyscy ludzie? Normalnie to miejsce tętniło życiem: ktoś latał, znikał, skrzeczał, galopował… Może wpłynął na to fakt, że znalazłam się tu w samym środku nocy? Choć, muszę przyznać, widok za oknem zapierał dech w piersiach.

***
Podświadome pragnienie- poznać samego siebie
Skrywane marzenie, a może też lęk.
Zmierzasz wciąż do zmiany, masz na wszystko lek…
Lekarstwo na pesymizm- niewynalezione,
zrozumienie świata- wciąż ograniczone.