Bezimienne twarze mgłą osnute,
plecy ich spojrzeniami nieustannie kłute.
Ciągle w pobliżu, lecz zawsze z dala,
który z bogów na cierpienia te przyzwala?

Coś zalśniło na przegubie lewej ręki. To tylko stara blizna - pozostałość po głupich myślach. Koło niej biegnące poprzecznie szkarłatne paski - świeże ślady. Kto jest tak głupi, żeby umyślnie szpecić swoje ciało? To on. Kilkunastoletni mężczyzna. Albo lepiej powiedzieć chłopiec. Nie jest zbyt dojrzały, aby mówić o nim jak o trzeźwo myślącym człowieku. Jednak inteligencją przewyższa swoich rówieśników. Skromny, cichy, skryty w sobie. Bardzo wrażliwy. Tak łatwo go zranić. Stracił sens. Cel czegokolwiek. Z jego wyglądu emanuje coś dziwnego. Odrębnego od reszty społeczeństwa.

W oczach nie było nawet odrobiny życia. Ponure, mętne spoglądały tępo przed siebie. Rzęsy posklejane gęstą krwią nieprzyjemnie drażniły oko. Poobijana skroń przybrała kolor burgundu. Krew leniwie skapywała po brodzie. Leżał z dziwnie wygiętymi kończynami. Popękane żebra przebijały płuco w rytm płytkich oddechów. Rozerwane ubrania chłonęły krew. Niczym gąbka wpijały ciecz, zmieniając przy tym odcień na czerwony. Serce zwalniało tempo. Miało dosyć rynsztoku wypływającego z duszy ludzi. Może zabrakło mu sił na dalsze bicie. Nie chciało widzieć  świata niszczonego przez istoty. Świata, w którym rządzi niesprawiedliwość.

Koroną potęgi i ciemności obdarowany,
jeden spośród niewielu potężnych wygnany.
Zachodni Pan wiecznych płomieni,
gnije w fortecy z kamieni.