III Liceum Ogólnokształcące w Rzeszowie (a dokładniej Gimnazjum Realne Żeńskie) powstało na początku XX wieku. Istniały wtedy tylko 2 szkoły średnie i obie kształciły jedynie młodzież męską. Z propozycją utworzenia szkoły średniej dla dziewcząt wyszli profesorowie gimnazjów męskich. Chcieli oni ułatwić dalsze kształcenie absolwentkom szkół wydziałowych.
1 października 1910 roku na zebraniu obywatelskim uchwalono ustawę, na mocy której miało powstać Gimnazjum Realne Żeńskie.
W roku następnym powstało Towarzystwo mające na celu stworzenie i utrzymanie tegoż gimnazjum.
W roku 1911 na pierwszym walnym zgromadzeniu członków wybrany został Zarząd Towarzystwa, a pierwszym dyrektorem szkoły został prof. Władysław Schneiberg.
4 września tego samego roku przeprowadzono egzaminy wstępne do klas I, a w dniu następnym rozpoczęto rok szkolny.
Na kursach humanistycznych zajęcia zaczęły się 11 września 1911 roku. Były one prowadzone w wynajętych pomieszczeniach w prywatnym budynku, w nowo wybudowanej kamienicy pana Kluza przy ulicy Konarskiego. Szkoła zajmowała 6 sal na II piętrze.
W latach kolejnych otwierano następne klasy (II, III, IV). W końcu roku szkolnego 1913/14 ze stanowiska dyrektora szkoły ustąpił prof. Władysław Schneiberg. Na jego stanowisku obsadzono prof. Ignacego Babskiego.
W lipcu 1914 roku szkołę przeniesiono do kamienicy pana Seidena przy ul. Sokoła, gdyż dotychczasowy lokal nie wystarczał na potrzeby szkoły. Kolejny rok szkolny rozpoczęto 3 września 1914 roku, lecz wybuch I-szej wojny światowej spowodował, że trwał on tylko do 16 września. Po wkroczeniu armii rosyjskiej do Rzeszowa (21 września) budynek szkoły został zajęty przez wojsko, a część profesorów i uczennic opuściła miasto. Klęska Rosjan w bitwie pod Gorlicami w 1915 roku zmusiła ich do odwrotu także z Rzeszowa. We wrześniu 1915 roku powrócił do Rzeszowa dyrektor szkoły prof. Ignacy Babski, a szkoła wznowiła działalność.
We wrześniu 1915 roku dzięki zabiegom Zarządu szkołę przeniesiono do budynku należącego do pani Leopoldy Januszewskiej i pana Wojciecha Szkoły przy ulicy ks. Józefa. Szkoła zajęła całą część należącą do pani Januszewskiej oraz 2 pokoje i werandę drugiego właściciela. Za boisko miał służyć plac koło budynku. I tak 11 października 1915 roku rozpoczęto kolejny rok szkolny.
Pierwszy w historii szkoły egzamin dojrzałości odbył się w 1919 roku. Przystąpiło do niego 13 uczennic i wszystkie uzyskały świadectwo dojrzałości. Jednak w tym samym roku siedmiu klasom odebrano prawo publiczności ze względu na złe warunki lokalowe. Przywrócono je w następnym roku. Sprawę warunków lokalowych należało szybko rozwiązać. Początkowo planowano budowę nowego gmachu szkolnego, jednak ostatecznie w maju 1928 roku nabyto w drodze licytacji budynek „hali maszyn” przy ul. Moniuszki i rozpoczęto jego adaptację. Do pierwszego własnego lokalu szkoła przeprowadziła się 12 grudnia 1928 roku. Był to budynek piętrowy z 11 pomieszczeniami. Pieniądze na adaptację pochodziły z zaciągniętej pożyczki oraz czesnego. Na początku lat trzydziestych okazało się jednak, ze trzeba wynająć dodatkowe pomieszczenia w budynku „Sokoła”. Od początku swej działalności szkoła posiadała własną bibliotekę oraz „gabinety specjalistyczne”, które wraz z polepszaniem się warunków lokalowych dodatkowo tworzono. Niestety szkoła nie posiadała sali gimnastycznej, więc lekcje te odbywały się na placu obok szkoły, a w późniejszych latach w wynajmowanej sali budynku „Sokoła” oraz Seminarium Nauczycielskim Żeńskim.
Należy tutaj wspomnieć kierowników szkoły, gdyż to dzięki właśnie ich pracy szkoła mogła się rozwijać. Funkcję tę pełnili:
- prof. Ignacy Babski od 2 lipca 1914 do 1 października 1920 roku,
- prof. Szczęsny Jasiewicz do 31 sierpnia 1925 roku,
- prof. Jan Wojtunik i prof. Wawrzyniec Wilk do 30 czerwca 1927 roku,
- prof. Włodzimierz Budzanowski do 31 sierpnia 1930 roku,
- prof. Franciszek Siudy do 31 sierpnia 1938 roku,
- prof. Zofia Burda od 1 wrzesnia 1938 roku.
Podstawą finansową umożliwiająca utrzymanie szkoły były: składki członków Towarzystwa Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego, opłaty wpisowe, czesne oraz subwencje i zasiłki, których wysokość na przełomie lat ulegała znacznym zmianom. W okresie międzywojennym dwukrotnie zmieniono profil organizacyjny szkoły, wpierw z gimnazjum realnego na humanistyczne, a w latach 1933/34 rozpoczęto tworzenie 6-letniej szkoły średniej, składającej się z 4-letniego gimnazjum oraz 2-letniego liceum.
Pierwszą szkolną organizację była Szkolna Kasa Oszczędności, która powstała w 1912 roku.
W czerwcu 1919 roku powstała III Drużyna Harcerska im. Marii Rodziewiczówny. Działała ona przez cały okres międzywojenny. Liczebność jej wahała się od 26 do 84 harcerek. W roku szkolnym 1925/26 założono z inicjatywy ks. dr. M. Turkowskiego Sodalicję pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny, która działała do 1939 roku. W roku szkolnym 1927/28 utworzono drużynę Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Organizacja ta działała do wybuchu II wojny światowej. W roku szkolnym 1928/29 powstało Koło Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, a w roku 1930/31 Koło Ligi Morskiej i Kolonialne. Organizacje te weszły następnie w skład Samorządu Szklonego, który powstał z inicjatywy uczennic 5 września 1932 roku. Na jego czele stał zarząd wybierany na roczną kadencję przez wszystkie uczennice. Samorząd prowadził działalność społeczną, samowychowawczą i patriotyczną, organizował obchody rocznic narodowych. Ustalono, że jedna uczennica nie mogła należeć do zbyt wielu organizacji, aby działalność w nich nie przeszkadzała w nauce.
2 sierpnia 1944 roku Rzeszów został wyzwolony spod okupacji okupacji niemieckiej.
Po pięciu latach przerwy można było wznowić działalność szkoły. Budynek szkoły przy ulicy Moniuszki był jednak w znacznym stopniu zniszczony. Dzięki zabiegom dyr. Zofii Burdówny i grupy nauczycieli zajęcia rozpoczęto na początku września 1944 roku w budynku przy ul. Okrzei (obecnie siedzibie WDK). Szkoła używała tam 9 sal, co przy 18 klasach zmuszało do prowadzenia nauki na dwie zmiany, a niekiedy nawet na zewnątrz budynku. Powrót do macierzystej siedziby przy ulicy Moniuszki, w październiku 1944 roku, nie poprawił warunków lokalowych, nawet uległy one pogorszeniu po umieszczeniu tam Liceum Pedagogicznego. Naukę w poszczególnych klasach ograniczono do 3 dni w tygodniu. W roku szkolnym 1944/45 szkołę pomyślnie ukończyły 463 uczennice. W roku szkolnym 1945/46 rozporządzeniem Ministra Oświaty z dnia 30 marca 1946 roku, dotychczasowe Prywatne Żeńskie Gimnazjum i Liceum zostało upaństwowione i otrzymało nazwę: Państwowe Gimnazjum i Liceum Żeńskie.
W roku szkolnym 1946/47, w ramach reorganizacji szkolnictwa i tworzenia 4-letnich liceów na podbudowie 7-letniej szkoły podstawowej, zlikwidowano pierwszą klasę gimnazjum.
W roku 1948/49 Gimnazjum i Liceum Żeńskie przekształcona w 11-letnią Ogólnokształcącą Szkołę Żeńską, która otrzymała budynek przy ulicy Szopena. Kierownictwo szkoły z rąk dyrektor Zofii Burdówny przejął były profesor I Liceum, Marian Aleksiewicz. \
We wrześniu 1950 roku dyrektorem szkoły została dr Antonina Gawlik, a dwa lata później mgr Maria Kleczkowska. Wtedy to zakład stał się szkołą TPD-owską. W latach 1955-1959 dyrektorem szkoły był mgr Stanisław Tyski. W tym okresie zrobiono wiele dla poprawy warunków lokalowych. W 1956 roku zlikwidowano w budynku szkolnym prywatne mieszkania dla nauczycieli, co umożliwiło zwiększenie liczby sal lekcyjnych i utworzenie samodzielnych pracowni: biologicznej, chemicznej i fizycznej. Uległa zwiększeniu liczba oddziałów.
Od roku szklonego 1959/60 funkcję dyrektora szkoły objęła ponownie mgr Maria Kleczkowska i pełniła ją do roku szkolnego 1971/72 - najdłużej w historii szkoły. W tym okresie szkoła przechodziła kolejne zmiany organizacyjne. Od roku 1960 funkcjonuje jako 4-letnie liceum ogólnokształcące, przyjmując w roku 1962 nazwę III Liceum Ogólnokształcące.
Od 1965 roku szkoła stała się placówką koedukacyjną.
W roku 1972/73 funkcję dyrektora sprawował mgr Stanisław Kozdra, a w latach 1973/74, mgr Kazimierz Ruszała. Decyzją władz politycznych oraz Kuratorium Oświaty i Wychowania w Rzeszowie szkoła została przeniesiona z dniem 1 września 1978 roku do budynku po Szkole Podstawowej nr 5 w Rzeszowie, przy ulicy Orzeszkowej 8a. Natomiast przy ulicy Szopena 11 umieszczono Zakład Medycyny Klinicznej Akademii Medycznej w Krakowie. W latach 1978/79- 1983/84 i 1987/88 dyrektorem szkoły była mgr Barbara Nowosad, a w latach 1984/85- 1985/86 funkcję tę pełnił mgr Zbigniew Bober. W 1985 roku szkoła obchodziła 75-lecie swego istnienia. 26 października w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej odbyła się uroczystość nadania jej imienia oraz wręczenia sztandaru. Szkoła otrzymała wtedy imię Cypriana Kamila Norwida. Pracownicy szkoły domagali się zwrotu budynku przy ulicy Szopena. Decyzja w tej sprawie leżała w gestii Miejskiej Rady Narodowej. 9 stycznia 1990 roku Miejska Rada Narodowa przyjęła wniosek o wypowiedzenie umowy najmu Instytutowi Medycyny Klinicznej. W budynku przy ulicy Szopena miał pozostać Zakład Farmakologii Klinicznej z pracownią izotopową (jak się okazało - przez rok). Przeprowadzka szkoły do dawnej siedziby nastąpiła w ostatnim tygodniu roku szkolnego1989/90.
Nowy rok szkolny rozpoczęto 3 września 1990 roku. 26 października 1990 roku odbyła się uroczystość z okazji Święta Szkoły (80-lecie istnienia i 5. Rocznica nadania imienia). Na mszy świętej, celebrowanej przez Jego Ekscelencje ks. Biskupa Edwarda Białogłowskiego, poświęcono sztandar szkoły. Później w budynku szkoły w obecności ks. Biskupa zawieszono krzyże.
W tym trudnym okresie dla szkoły w latach 1988/89 - 1991/92 dyrektorem była mgr Kazimiera Pisulińska, a w latach 1992/93 - 1997/98 funkcję tę pełnił mgr Władysław Rusin. Był on pierwszym dyrektorem powołanym na drodze konkursu. W latach 1998 - 2008 dyrektorem szkoły był mgr Stanisław Piekarz. Od 1 września 2008 r. funkcję tę pełni mgr Marek Plizga.